24-08-2019
One week about

Dutch Design Daily

1 / 15

By

By

By

By

By

By

By

By

By

By

By

By

By

By

By
Pieke Bergmans www.piekebergmans.com

Pieke Bergmans

By 24-08-2019

ONE WEEK ABOUT Tien jaar Dutch designers in Milaan door curator David Heldt (Connecting the Dots), interviews door Viveka van de Vliet

Pieke Bergmans studeerde afaan het Royal College of Art in Londen en begon niet lang daarna een studio op dé plek in Milaan: Via Tortona. Zo was ze in 2006 een van de eerste beginnende ontwerpers die daar tijdens de Salone del Mobile werk toonde, en ook nog eens met een solo-expositie. Op de gerenommeerde beurs presenteerden de grote meubelmerken zich en niet van die experimentele types zoals ik’, zegt de toen wat vreemde eend in de bijt. Ruim tien jaar later zit woont en werkt Bergmans in Broek in Waterland.

Nederland exposeerde in die tijd tijdens de Salone del Mobile, Droog Design was er nog steeds prominent aanwezig, maar Bergmans was er een pionier die aan een nieuw solo-avontuur begon met Gallery Design Virus. Ze had al één keer eerder gezamenlijk geëxposeerd in de designstad nadat ze haar Master had behaald aan het RCA, en ze werk presenteerde dat ze samen met studenten van haar opleiding en docenten Ron Arad en Ingo Maurer had gemaakt. En nu huurde ze voor een jaar een studio aan Via Tortona en toonde op deze hotspot tijdens de beurs in 2008 zowel Reunion en Taped voor Rosenthal, als Crystal Virus en Sticky Virus (stickers met imaginaire virusjes die ze bij binnenkomst op mensen hun schouders, jassen of tassen plakte en waarop stond: ‘You are infected’. Mensen die in de stad de Sticky Virusstickers op jassen en ruggen van mensen tegenkwamen gingen op zoek naar waar dat vandaan kwam).

De ontwerper hoefde weinig moeite te doen om aandacht en publiciteit te krijgen en publiek te trekken. Ze noemt het een luxe dat naast gericht publiek, zoals de ambassade, iedereen vanzelf voorbij liep. ‘Het was fantastisch. We hadden duizend visitekaartjes, maar die waren snel op. We gingen wel tien keer per dag naar de automaat bij het nabijgelegen stationnetje om weer nieuwe kaartjes te drukken.’

Het beoogde jaar werden zes jaren. Het was de plek waar Bergmans zo’n tien jaar geleden internationaal doorbrak met Crystal Virus en Light Blubs, waarbij het herkenbare peertje vloeibaar wordt, uit z’n fitting puilt en druipend stolt in een nieuwe onverwachte amorfe vorm. In dezelfde tijd presenteerde ze Unlimited Edition: keramische geëxtrudeerde vazen, en Melted Collection: meubels van isolatiefoam die gebakken als blauwe oersterke, lichtgewicht broden uit de oven kwamen. Bij galerie Dilmos toonde ze in samenwerking met Studio Job het project Wonderlamps: een collectielichtobjecten gebaseerd op de Light Blubs, waarbij als ballonnen opgeblazen peertjes uit objecten van gepolijst brons stulpten.

Het waren gouden tijden voor jonge ontwerpers zonder veel ervaring zoals zij, nog net voordat de crisis zich zou aandienen. Desondanks heeft Bergmans naam gemaakt op eigen kracht. Ze zoekt altijd haar eigen paden, investeert, onderneemt en exposeert veelal zelf en brengt iets in beweging. Als een ontwerper die tussen design en kunst manoeuvreert viel haar onderzoekende, experimentele werk op; het was een verademing tussen de vele meubels. Op zoek naar weer iets nieuws exposeerde ze de afgelopen jaren ook op andere plekken zoals bij Ventura Lambrate in 2016 met FREEZE, een enorm smeltend ijsblok dat in het geheugen staat gegrift.

Milaan vindt ze een fantastische designbeurs omdat het uniek is dat de beurs uitgestrekt is over de stad, de hele wereld er komt, er inspiratie opdoet en elkaar ontmoet. ‘Milaan blijft een aanzuigend effect hebben, jonge designers willen er allemaal staan.

Maar omdat Bergmans een geboren pionier is en nieuwsgierig van aard, begint het haar te vervelen als ze de paden door en door kent. Ze gaat nog steeds naar Milaan, maar heeft haar pijlen allang niet meer alleen op deze Italiaanse stad gericht. Sowieso is ze minder geïnteresseerd in producenten of designlabels die haar werk zouden kunnen opnemen. Ze richt zich op internationale platforms en exposeert wereldwijd op kunstbeurzen als Art Basel en Design Miami; het zijn collectioneurs en musea die haar werk aankopen.

Na al die jaren een eigen studio in Milaan merkte Bergmans dat ze dat ook niet zo inspirerend meer vond. ‘Bar Basso is de dag na de Salone weer gewoon een wat duffe bar, wat ik ook wel weer grappig vind. De rest van het jaar valt er niets te beleven in Milaan; Amsterdam is duizend keer interessanter om vanuit te werken, en Via Tortona werd me te massaal’, zegt ze. ‘Ook voor de bezoeker is het inmiddels te groot, je doolt rond’, meent ze. ‘Voor mij is het niet interessant en nieuw meer, design is veelvoetiger geworden en daardoor ook diffuser en de kwaliteit neemt af. De beurs lijkt een commerciële designmarkt te zijn geworden met snuisterijen en meer namaak. Ik zie er bijvoorbeeld elk jaar weer mijn Crystal Virus-imitaties opduiken.’  Wat ze ook mist tijdens de Milan Design Week, is een tentoonstelling met een selectie van echt goed gecureerde, interessante nieuwe dingen, zegt ze. ‘Daar heb ik behoefte aan, aan design op een hoger plan. Deze tijd vraagt om een andere aanpak.’

Met dank aan Connecting the Dots
Interview: Viveka van de Vliet

Portretfoto: Boudewijn Bollmann

Meer Pieke Bergmans > 11.11.2014