Van 13 september t/m 3 november vindt in Breda de elfde editie plaats van het tweejaarlijkse BredaPhoto Festival, de grootste fototentoonstelling in de Benelux. Zij aan zij met jonge talenten tonen topfotografen in industriële gebouwen, kerken, woonhuizen, parken en het ruige ontwikkelgebied ’t Zoet hun visie op festivalthema Journeys.
Dutch Design Daily licht er tijdens de festivalperiode een aantal Nederlandse deelnemers uit. Vandaag: Tina Farifteh en haar video-installatie ‘Toen ik de zon en de maan tegelijk zag’.
Tina Farifteh is beeldend kunstenaar. Ze kwam op haar dertiende vanuit Teheran naar Nederland en studeerde in 2021 af aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Met haar afstudeerproject ‘The Flood’ won ze meerdere prijzen, waaronder de Royal Academy Bachelor Award 2021. Haar documentaire ‘Kitten of Vluchteling?’ werd bekroond met de Eerste Prijs voor Storytelling van De Zilveren Camera. Farifteh verhuisde naar Sexbierum omdat ze in haar woonplaats Amsterdam geen betaalbare woning meer kon vinden. Haar vrienden vertrokken naar waar ze vandaan kwamen: Voorburg, Sint-Michielsgestel en Krimpen aan de Lek. Zij kon niet terug naar Teheran. Tina: “Als je terugweg is afgesneden, kun je net zo goed naar een willekeurige plek met een leuke naam en een mooi uitzicht.”
‘Toen ik de zon en de maan tegelijk zag’ is een trip van 24 uur in 24 minuten langs de Friese Seedyk. De indrukwekkende video-installatie in de Backer + Rueb Hal werd speciaal voor BredaPhoto ontwikkeld en is onderdeel van ‘Tina in Sexbierum’ − een transmediaal project over ontheemding, onthechting, het verlangen naar een thuis en tegelijkertijd het onvermogen om je thuis te voelen in een maatschappij die je continu existentieel afwijst. Het project wordt geproduceerd door journalistiek productiebureau Prospektor.
“Ik ben gevlucht, niet voor het eerst. Maar nu voel ik het. Sinds kort woon ik in Sexbierum. Een klein dorpje in Friesland. Iedereen vraagt waarom. Ik zoek nog naar een antwoord.
Elke dag beklim ik de Seedyk. Ik klim recht omhoog. Ik kijk naar de zee. Ik kijk naar de lucht. Oneindige variaties in kleur en substantie. Ik kijk naar hoe bijna alle grenzen verdwijnen. En hoe de horizon als enige grens overblijft. Tussen hemel en aarde.
Op een dag zie ik de zon en de maan tegelijk. De zon zakt langzaam de zee in en de maan komt op achter de velden. Een magistraal theaterstuk dat zich elke dag voltrekt, maar waarvan de grootsheid en schoonheid me altijd ontgingen. De zon, de maan, de dijk, de Waddenzee en de lucht. Eb en vloed. De akkers. Een schoonheid die mooier en meer kloppend is dan welk door de mens gemaakt systeem dan ook. Ik ben onderdeel van dit perfecte evenwicht. Hier op de dijk, tussen de maan en de zon in, voel ik het. Ik ben thuis. Ik was al die tijd al thuis. Als de maatschappij geen thuis biedt, is er in het landschap dan misschien plaats voor ontheemden?”
